Moonmemos ... waarom?

We hebben allemaal kwetsuren: soms dateren ze vanuit onze kindertijd, of loop je ze op tijdens periodes in je leven wanneer je erg kwetsbaar bent. In al te woelige tienerjaren bijvoorbeeld of veel en veel later ... Op het moment wanneer je 'guards down'  moet incasseren wat het leven je zonder overleg aanbiedt.

Er zijn mensen die zich moedig staande houden in de wildste branding - zij die vanaf moment één te kennen geven dat ze er sterker zullen uitkomen, herrijzen als een feniks uit de donkerste asse en dat dan ook krijgskundig doen maar soms loopt het anders. 

Geen Eat- Love -Pray, geen 10 wegwijzers van Brené Brown, geen zeven therapeuten met 2 of meer benen en ook niet die bevreemdende causale therapie, Hoffen, yoga, TM of alles wat er nog de revue passeerde maar àlles samen met het schrijven brachten mij terug dichter bij mezelf.

Het werd langzaamaan een noodzaak - dat pennend uitbenen.

Het hield me weg letterlijk weg van de waanzin.

Zonder uitgesproken talent, lieve lezer; voor mij voelt het aan of ik dit vermogen slechts even in bruikleen krijg

om zo de puzzel te leggen.

Wie het me cadeau deed? Lees en voel het antwoord ...

Er gaat geen dag voorbij dat ik het koester, zo fragiel voelt het aan. Een onbevattelijk magisch iets.

Zoals de maan; geen nacht hetzelfde - deels verlicht en steeds verlangend naar volheid maar in wezen toch altijd heel.

Vanwaar de noodzaak? Sta me toe om dit gaandeweg te onthullen, tussen die regels door. 

Mag ik je uitnodigen: lees, reply met feedback of feedfoward, geef suggesties over de verhaallijn ... geniet van het proces 

samen met mij.

​

​

​