Nieuwe Maan 3/9/'24 - Dagboek

Kwam het door de rilling die het koude metaal van de tondeuze op mijn hoofdhuid veroorzaakte of door de contouren van mijn gehavende lijf in de spiegel die me terugbrachten naar het moment in mijn kindertijd waarop ik kennismaakte met de kracht van de verbeelding?

De weg naar een toevluchtsoord waar alles kon, waar ik me geborgen voelde terwijl aan de oppervlakte de storm verder woedde, lag nog steeds open.

Ik hoefde er alleen in te stappen. De vortex naar mijn Eden lonkte, ookal wist ik dat het niet erg gezond was voor iemand van mijn leeftijd om me in te laten met zoveel fantasie. De realiteit was even te pijnlijk.

De straffen die ik mezelf oplegde om boete te doen voor nooit gepleegde zonden waren een afleiding, een zoethoudertje. Lok per lok viel mijn fierheid op de badkamertegels.

Mijn leven was over. Kilo per kilo puurde ik elke vetcel die getuige was geweest uit.

Tot voor de tijd van de gemiste kansen, het godverdomse wegcijferen, want dat was mijn doel.

Het was een schreeuw om hulp die in ijle lucht werd opgeslokt door de mist die overal hing. Dikke, stinkende mist waarin ademen een opgave werd.

Het deed mijn luchtwegen in de kramp slaan. Iedereen zag mijn strijd maar niemand kende mijn vijand.

Daar - op die koude behaarde vloer vond ik hem weer; denkbeeldige redder-vriend die me onwaarschijnlijke dingen liet beleven en die er altijd was. Het leek zo lang geleden ...

Voor even kon ik verdwijnen in de gewelven van mijn hoofd. Daar was ik vrij. Daar voelde ik me gewild. Geen zaliger gevoel op deze aarde: weten dat er iemand is die voor je zou blijven kiezen, ongeacht hoe je de dingen verkloot.